Op 3 februari 2022 ontving onze sociëteit Marianne Timmer aan de vooravond van de Olympische Winterspelen in Beijing. Het werd een geweldige avond waarbij de drievoudig Olympisch kampioene zich optimistisch toonde over de kansen van onze schaatsers. Inmiddels zijn de Winterspelen voorbij, is het Coronavirus goed buiten de deur gehouden en is het optimisme van Marianne bewaarheid. Acht maal goud, vijf keer zilver en vier bronzen medailles. Vooral de vrouwen deden het met zes van de acht gouden plakken bijzonder goed. In het medailleklassement neemt Nederland de zesde plaats in, achter Noorwegen, Duitsland, China, de VS en Zweden. Maar voor grote wintersportlanden als Oostenrijk, Zwitserland, Rusland, Frankrijk, Canada, Italië en Zuid-Korea. Waren dit de beste Winterspelen ooit? Zeker niet. In het Russische Sotsji werden in 2014 24 medailles gehaald, een record. De oogst bij de vorige Winterspelen in Pyongchang, Zuid-Korea bedroeg 20 medailles. Een aantal waarop het gerenommeerde databureau Gracenote nu ook gerekend had. Het liep een beetje anders door een wat kleinere oogst dan verwacht bij het shorttrack. Aan Suzanne Schulting lag het beslist niet: met twee gouden medailles (1000 meter, ploegaflossing), zilver op de 500 meter en brons op de 1500 meter loste ze de grote verwachtingen in. Ontzettend jammer dat Sjinkie Knegt geen medaille kreeg omgehangen in Beijing: iedereen had het hem na zijn zware ongeluk en zijn bewonderingswaardige herstel zo gegund.
Een absoluut hoogtepunt vormde de gouden race van Ireen Wüst. Op zich al een mirakel na een matig voorseizoen. Maar als je na goud bij de spelen van Turijn (2006), Vancouver (2010), Sotsji (2014) en Pyeonchang (2018) nóg een keer goud weet te winnen grenst dat aan het ongelofelijke. Dat deed Ireen met een formidabele 1500 meter, ruim voor topfavoriete Mino Takagi. Irene Schouten kwam ook als favoriet aan de start in Beijing en maakte die rol voor 100% waar. Op de 3000 en 5000 was Irene ongenaakbaar, op de massastart versloeg ze met een machtige eindsprint de Canadese Evanni Blondin. Driemaal goud, net als Yvonne van Gennip in Calgary 1988 schreef Irene Schouten geschiedenis. En Irene had ook nog kans op een vierde gouden plak met de ploegenachtervolging. Meer dan brons zat er echter niet in, bij de mannen was de vierde plaats nog teleurstellender.
Kennelijk konden we de grote individuele klasse van dat moment niet omzetten in een groot collectief succes. Iets waarover zeker nagedacht gaat worden. Zoals gezegd, op individueel niveau zit het wel goed. Zo behaalden Kjeld Nuis op de 1000 en Tomas Krol op de 1500 meter goud. Patrick Roest behaalde knap tweemaal zilver op de 5000 en 10.000 meter achter de ongenaakbare Zweed Nils van der Poel, die op laatstgenoemde afstand zelfs een wereldrecord reed. De medailleoogst beperkte zich voor het eerst niet tot het schaatsen en shorttrack, maar leverde ook bij het skeleton een medaille op. Kimberley Bos won brons, een unieke prestatie in deze bijzondere sport. Aan het eind van dit overzicht natuurlijk ook aandacht voor Sven Kramer die graag zijn vijfde en laatste Winterspelen had willen bekronen met een medaille. Mede door fysieke malheur lukte het dit keer niet en bleef het bij vier keer Olympisch goud, twee keer zilver en drie keer brons. Sven Kramer beëindigde in Beijing een nu al legendarische sportcarrière waarbij vanaf 2005 maar liefst 61 medailles behaalde bij de Olympische Winterspelen, WK’s en EK’s en talloze wereldrecords vestigde.
De Olympische Winterspelen in Beijing zijn weer geschiedenis en we hebben er met volle teugen van genoten. Nederland blies een flink toontje mee en daar zijn we Team NL, atleten én begeleiding, zeer dankbaar voor. Maar ook andere landen konden zo nu en dan heel erg trots zijn op hun sporters. Wat te denken van Finland dat bij het ijshockey Rusland versloeg in de finale. Ongetwijfeld zullen we in onze sociëteit nog uitgebreid terugkijken op deze Winterspelen, want er viel veel om van te genieten en er is veel om over te praten.