Het jaardiner van onze Sociteit Olympisch Stadion was perfect verzorgd bij en door het Frans Ottenstadion, samen met het Olympisch èn Sporthallen Zuid de ‘Olympische Driehoek’. De dinerzaal was uiterst gezellig ingericht met leuk opgemaakte tafels. Het eten werd uitstekend geserveerd. door de medewerkers(sters), die ook vanuit de keuken schitterden door grote gastvrijheid en vriendelijkheid. En traditiegetrouw bracht Henk Faanhof enkele nummers uit ‘The American Songbook’ ten gehore. Een onzer sociëteitsleden geeft haar impressie en stelt zich meteen aan u voor.
(door Maaike van Rijn)
Tijdens het Jaardiner vroeg Marlea Kogeldans mij een stukje te schrijven over deze avond en meteen mezelf te introduceren bij de Sociëteit: Mijn naam is Maaike van Rijn en ik run met mijn man Axel Ponymanege Equito in Amstelveen. Hier komen wekelijks ruim tweehonderd kinderen en jongeren ponyrijden en alles leren over de verzorging van en de omgang met deze edele dieren.
Zo’n anderhalf jaar geleden raakte in gesprek met Frank Schröder, wiens halve gezin regelmatig bij mij op de manege de paarden- en ponysport beoefend. We spraken toen over passie voor sport en hoe fantastisch het is als je van je passie je werk mag maken. Maar toch beklaagde ik mij erover dat zeven dagen per week werken in de manege het lastig maakt om je sociale contacten in stand te houden. Het leek mij heerlijk om ook eens met andere te kunnen praten over de mooie en lastigere kanten van het coachen van sportende jeugd (en hun ouders).
Korte tijd later vroeg Frank mij om lid te worden van de Sociëteit om mijn sociale netwerk eens wat uit te breiden. Maar ik twijfelde of ik daar wel thuishoorde: ik heb in de paardensport tot nu toe slechts op subtopniveau gepresteerd en als journalist ben ik alleen op freelance basis actief geweest voor enkele hippische tijdschriften. Het was Chris Schröder die mij in een goed gesprek wist te overtuigen dat ik welkom was bij de club. En dat ik, door mijn praktische instelling en mijn kennis van een binnen de Sociëteit vrij onbekende tak van sport, juist een aanwinst voor de club kon zijn.
Toch ben ik tot nu toe slechts consumerend lid geweest. Net als elke sportinstructeur, moet ik juist altijd werken als andere vrij zijn, waardoor ik veel sportieve bijeenkomsten aan mij voorbij moest laten gaan. Des te meer reden om mijn oproepkrachten en vrijwilligers in te schakelen om dit jaar wel naar het Jaardiner te gaan: Een prachtige gelegenheid om mijn stinkende paardrijkleding voor één avond te verwisselen voor een wat vrouwelijkere, feestelijke outfit. En voor het eerst van mijn leven een aanleiding om mijn man Axel in een smoking te krijgen! Het Jaardiner was dus bij voorbaat al geslaagd.
Desondanks was ik wel enigszins gespannen toen we richting het Frans Otten stadion vertrokken. Veel sociëteitsleden ken ik nog helemaal niet en ik was als de dood dat ik een groots sportman/vrouw niet zou (her)kennen… Gelukkig zorgde de ontvangst met Prosecco en Sushi meteen voor een ontspannen sfeer. Ook de rest van de avond heb ik genoten. Heerlijk eten, goede wijn, live muziek en gezellige informele gesprekken met onze tafelgenoten Marlea en haar man Radjesh en met Germen van der Nesse en zijn vrouw Gisèlle. Toen onze voorzitster Nelleke Penninx via telefoon en microfoon ons vanuit Nieuw Zeeland toesprak, was er een intieme en eensgezinde sfeer in de zaal voelbaar. Voor het eerst voelde ik mij echt lid van de club.
Aangezien het mijn eerste jaardiner was, werd ik blij verrast door het optreden van Henk Faanhof. Zijn versie van “My way”was erg geloofwaardig en ik hoop dat ik het over een paar decennia met dezelfde overtuiging kan zingen. Inmiddels heb ik wel begrepen dat er onder de leden van de Sociëteit veel mensen zijn, die (terecht) trots zijn dat ze hun eigen weg gegaan zijn en nog steeds gaan. Boeiende en inspirerende mensen dus. Mensen waarmee ik graag kennis uit wil wisselen en de passie voor sport mee wil delen: daar zit volgens mij de kracht van de Sociëteit. Juist nu, aan de vooravond van 2012 waarin de woorden ‘crisis’ en ‘bezuinigingen’ de boventoon zullen voeren, kunnen sporters en sportbestuurders gebruik maken van elkaars ervaringen en kwaliteiten. Een aanpak of oplossing uit het verleden kan juist nu weer heel actueel en toepasselijk zijn. Voor mijzelf en mijn manege wordt 2012 een sportief jaar, maar ook een jaar dat vol ‘uitdagingen’ zit die mijn pet te boven dreigen te groeien. Ik hoop dan ook van harte te kunnen putten uit alle kennis en kunde binnen de Sociëteit.
Gelukkig is 2012 ook het jaar van de Olympische Spelen waarbij passie voor sport en het oranjegevoel in ieder geval voor enkele weken het negativisme in onze samenleving zullen overstemmen. De Olympische spelen zullen uitdagend zijn voor de paardensporters, want al zijn we momenteel niet meer favoriet, medaillekansen liggen er zeker voor onze ruiters en amazones. Hoewel ik niet direct zit te springen om Olympische spelen in mijn achtertuin (een nog grotere druk op de groene ruimte rond Amsterdam is volgens mij de grootste bedreiging voor de hippische breedtesport en voor mijn eigen manege), sta ik wel achter het gedachten goed van Olympisch Vuur, zoals André Bolhuis afgelopen jaar vol vuur verkondigde: via de sport en met passie samen aan de slag gaan voor een kwalitatief beter Nederland! Genoeg reden voor de Sociëteit Olympisch stadion om vol energie en enthousiasme sporters en sportfanaten bij elkaar te blijven brengen. Ik begin er stiekem best trots op te worden dat ik daar bij mag horen.