Onze secretaris/penningmeester Frank Schöder en zijn zoon Lukas bezochten het EK vrouwen voetbal in Zweden.
Beiden verzorgden een verslagje van hun bezoek en de redactie plaatst deze vanzelfsprekend graag.

 

Zomerse activiteiten

De zomer is in alle hevigheid losgebarsten met zelfs in Nederland een heuse hittegolf. De activiteiten van de Sociëteit staan op een laag pitje deze maanden en het is, naast de Tour en Wimbledon, de tijd van de grote toernooien. WK zwemmen en atletiek komen nog en Jong Oranje speelde op het EK onder 21 in Israel.

Een ander eindtoernooi deze zomer is het EK vrouwenvoetbal in Zweden. Voor Oranje zit de strijd er helaas al op, maar de climax van het toernooi zit (zat red.) er nog aan te komen. Met de halve finales en de finale. In Scandinavië is vrouwenvoetbal een sport van betekenis. Drie van de vier halve finalisten komen dan ook uit dit deel van Europa. Want naast grootmacht Duitsland hebben Denemarken, Noorwegen en gastland Zweden de laatste vier bereikt. Nu wil het geval dat wij al een aantal jaar een huis hebben in Zweden, dus je kijkt toch wat meer naar wat er daar gebeurt. Zo dacht ik een aantal jaar geleden: “Leuk, Zweden mag de eindronde organiseren”. Toen werd langzaam duidelijk dat één van de speelsteden (Växjö) in de buurt zou zijn. Grappig. Het Nederlands team plaatste zich voor de eindronde, zo las ik op enig moment. Het zou toch wat zijn als… En ja, ik keek met meer dan gemiddelde belangstelling uit naar de loting. Toen deze bekend werd wist ik dat de uitspraak “toeval bestaat niet” echt klopt. Nederland zit in een poule met Duitsland, Noorwegen en IJsland. Speelsteden: Kalmar en …. Växjö.

Het Nederlands team opent tegen Duitsland in de Växjö-Arena. Ik ga kaarten bestellen en ben er samen met mijn zoons Lukas en Freek bij. Een week na Sjaak Swart zitten we weer met zijn drieën in een stadion naar voetbal te kijken. Ik laat aan mijn medebestuursleden weten dat ik een stukje zal schrijven voor de website. Gebrek aan internet in mijn Zweedse huis zorgt ervoor dat dit pas kan na terugkeer in Nederland. Ik heb overigens aan Lukas gevraagd om zijn impressies aan het papier toe te vertrouwen en toe te voegen aan mijn inleiding. Dat heeft hij graag gedaan en wat mij betreft lezen jullie met plezier het verdere stuk van zijn hand.

Tot na de zomer!

Frank Schröder

“Waarom ik zo van Daphne hou”

Toegegeven, als je vier weken geleden een gesprek zou aanknopen over vrouwenvoetbal, dan zou ik bepaald niet enthousiast reageren. Met mij vele anderen in Nederland en toen mijn vader voorstelde om een bezoek te brengen aan het EK voor vrouwen in Zweden, kwam er aarzelend een ‘ja’ uit mijn mond. Het toernooi werd immers slechts dertig kilometer van ons vakantiehuis in het zuiden van Zweden gehouden, in de Växjö Arena, en dus was het een mooie kans om zo’n toernooi toch eens van dichtbij mee te maken. Het geeft toch een gevoel van trots als je tijdens het journaal Ronald van der Geer op de boulevard ziet staan waar jij al liters Fanta gedronken hebt.

En zo besloten we om open minded de eerste wedstrijd van het Nederlands dameselftal te bezoeken, de heuse kraker tegen zevenvoudig Europees kampioen Duitsland. Ik nam me voor de wedstrijd te bekijken als een neutrale toeschouwer. Nederland zou toch wel met enkele goals tegen een pak op haar broek krijgen, en dus kan je beter zonder favoriet een wedstrijd als deze ingaan, om na afloop een oordeel te vellen over hoe het werkelijk gesteld is met het kleine zusje van de grootste sport ter wereld.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik honderdtachtig graden gedraaid ben in mijn mening. Vrouwenvoetbal is vermakelijk en een stuk mannelijker dan je zou denken. Het Nederlands Elftal speelde tegen Duitsland fel en enthousiast, iets wat je van de mannelijke collega’s niet altijd kan zeggen. Mijn open minded-voornemen ging na vier minuten spelen de mist in. Ik heb geschreeuwd en gejuicht bij alles, en na dertig minuten viel me op dat ik bij elk balcontact van Daphne Koster een luid ‘Daphneeeeeeee’ uit mijn mond hoorde ontsnappen.

Want Daphne Koster verdient toch een aparte vermelding in dit stuk. Wie vindt dat vrouwen niet kunnen voetballen, moet maar eens negentig minuten volledig op de aanvoerder van Oranje letten. De centrale verdedigster speelt als een vent, en een ervaren vent ook. Ik denk dat ze bij PSV niets liever willen dan haar de leider van de defensie te maken, want de kwakkelende Marcelo en de al vijftien jaar overschatte Wilfred Bouma komen niet eens in de buurt van haar verdedigende en opbouwende kwaliteiten.

Na negentig minuten en een knappe 0-0 kon ik niets anders dan concluderen dat ik van vrouwenvoetbal hou. Terwijl we langs de treurende Duitse fans liepen in de richting van de auto, werd al langzaam gevraagd of Nederland haar derde wedstrijd niet ook in Växjö zou spelen, en of het niet mogelijk was om ook dat duel te bezoeken.

Tijdens Nederland – IJsland, de zojuist genoemde derde wedstrijd, werden we vergezeld door een goede honderdvijftig IJslanders die samen een trip georganiseerd hadden en samen ingestudeerde liedjes aan het jengelen waren, liedjes waarin alleen het woord ‘Island’ te verstaan was. De uitkomst was tegenvallend (een 1-0 nederlaag zorgde voor de uitschakeling van onze Leeuwinnen), maar ik hoop van harte dat tijdens het WK Vrouwenvoetbal een reis georganiseerd gaat worden. En ik ben erbij. Met ingestudeerde liedjes. Nu Daphne(en de rest van de leeuwinnen) nog.

Lukas Schröder