Heden bereikte ons het droeve bericht dat Chris Schröder, oud secretaris en prominent lid van onze Sociëteit, tevens erelid van AFC, maandag 24 oktober op 77-jarige leeftijd is overleden.De plechtigheid voorafgaand aan de crematie zal plaatsvinden op maandag 31 oktober a.s. om 15.00 uur in Crematorium Bouwens, Noordammerweg 40 te Uithoorn (afslag de Kwakel via Provinciale weg N 201). Na de plechtigheid is er gelegenheid elkaar te ontmoeten en het glas op Chris te heffen in het clubhuis van AFC.
(door Jan van Galen)
AFSCHEID VAN CHRIS
15 jaar geleden werden mijn zoon Tim en ik AFC-er. Tim ging er voetballen bij de F-jes en ik werd er – als zoveel vaders- actief als leider en als hulptrainer. Zo leerde ik snel Chris kennen. Chris sprong er direct uit als een van de markantste AFC- figuren. Ik zag het meteen: Chris is One of A Kind!
Ik viel hem op omdat ik voorzitter was van de Sociëteit Olympisch Stadion en omdat ik vrij snel voor De Schakel ging schrijven. Dáár had ie natuurlijk altijd wel iets over te zeggen!
Het werd het begin van een mooie relatie met wederzijds respect, met pittige grappen, maar vooral ook met het kritisch volgen van elkaar. Wij hielden elkaar scherp.
Wat mij erg aansprak in Chris was zijn ongebreidelde hang naar perfectionisme. En dat gekoppeld aan veel ijver. Chris was geen vrijwilliger bij AFC. De club was zijn leven. Eigenlijk waren zijn verrichtingen voor de club zijn levenswerk, zijn levensdoel. Dat gold ook voor de SOS. De feiten en de cijfers waren daarbij heilig voor hem. Daar moest je niet aankomen.
Ik hem aanvaringen met hem gehad, omdat ik als samensteller van de Persmap wel eens gegevens van zijn hand heb ingekort of samengevat wegens gebrek aan ruimte. Nou, ik kreeg de wind van voren. Maar dat was de juiste instelling voor een Clubstatisticus die volledig wenst te zijn.
Ze zeggen wel eens: het overlijden van een oud mens is als het in vlammen opgaan van een bibliotheek; er gaat ongelooflijk veel kennis zomaar verloren.
Dat geldt zeker ook voor Chris. Hij was een wandelende sportencyclopedie. Hij koppelde die kennis aan zijn eigen visie. Chris had met al die feiten paraat zijn eigen kijk op de zaken. En die stak hij niet onder stoelen of banken. Hij had door de feitenkennis en ook die jarenlange bestuurlijke ervaring vaak gelijk.
Maar er werd niet altijd naar hem geluisterd, omdat zijn meningen nogal eens stellig waren. Je kon je in het nauw gedreven voelen door Chris als hij je vertelde dat je het helemaal verkeerd zag.
Maar toch….om dat eigengereide, om dat authentieke en zeker ook om zijn kennis heb ik hem na de heroprichting van de Sociëteit Olympisch Stadion in het bestuur gehaald. Chris werd onze secretaris, en heeft ook hier ontzettend veel en goed werk verricht. Met dezelfde overgangave als bij AFC.
Chris was vaak mijn raadgever in bestuurlijke kwesties. Als voorzitter van een club moet je een koers uitzetten, grip houden, lobbyen, vooruit schaken en binnenbrandjes blussen. Chris kende als oude rot alle kneepjes uit het vak en heeft mij op vaderlijke wijze geholpen met zijn inzichten en adviezen.
Gevraagd en ongevraagd nam hij mij terzijde en vertelde hoe ik het moest zien. “Nee, Jan, dat zie jij helemaal verkeerd, vriend!”, kon Chris dan zeggen om vervolgens haarfijn uit te leggen wat ik dan wél moest doen. Vaak had hij gelijk. Oude sluwe vos die hij was.
Zijn ongevraagde adviezen waren eigenlijk het beste. Hij zag mij worstelen of een verkeerde weg in slaan in zijn ogen. En dan kwam ie. Ik heb zijn adviezen ook wel eens in de wind geslagen natuurlijk. Dan was ie wel eens boos. “Nou, dan niet!”, kreeg ik te horen. Maar het kwam altijd weer snel goed.
Chris hield van het Stadion. Als kind had hij er tegenover gewoond en hij kon mooi vertellen hoe hij als jongetje de sluipwegen kende om voor niets naar binnen te glippen. Hier is zijn grote passie voor het voetbal ontstaan. Chris vond het prachtig om in het gerestaureerde stadion een rol te kunnen vervullen. En dat deed hij uit alle macht.
Mensen als Chris moet je in een club koesteren ook al zijn ze soms stront eigenwijs. Maar meer inzet en toewijding krijg je van niemand. Chris hield hartstochtelijk veel van AFC en de SOS. Dat deed wel eens pijn als weerszijden als in het beste huwelijk. Was sich Liebt das Neckt sich!”.
Hij heeft er wel eens onder geleden dat niet iedereen dat zag en hem een lastige man vonden. Om de kritiek die hij ventileerde kwam voort uit een scherp analytisch vermogen. Hij deed alles voor de Zaak.
Maar niemand zal hem zijn grote gevoel voor humor ontzeggen. Ontegenzeggelijke humor. Eigen humor; scherp, intelligent, observerend, een sarcastisch soms, een beetje vilein, ook wel maar altijd gevolgd door een brede lach.
Voor Chris gold: “Humor ist wenn Man trotzdem lacht”. Zijn leven was lang niet altijd makkelijk, maar daar kon hij niet makkelijk over praten. Over zijn overleden vrouw bv die hij altijd erg is blijven missen. Zijn trots op zijn zonen en kleinkinderen liet hij wel merken. Dat was mooi. Uiteindelijk werd er altijd weer gelachen en dan kwamen ook de verhalen.
Tot een paar maanden, weken geleden. Toen was het leven eigenlijk op. Twee weken geleden was ik nog bij hem, maar de interesse voor AFC en de SOS was verdween. Chris was moe en moest het opgeven.
Zo gaat dat
In gedachten zie ik hem nu de draad weer oppakken in De Hemel. Om ook daar de Clubstatisticus te worden. Je hoort het hem zó tegen Petrus zeggen: “Nee, dat zie je helemaal verkeerd vriend, het zit namelijk zó!” Petrus en de anderen zullen soms even moeten slikken, maar de statistieken zullen kloppen. En er zal met de komst van Chris héél wat worden afgelachen.
Jan van Galen
Erevoorzitter Sociëteit Olympisch Stadion
Lid Commissie Pers en Publiciteit AFC
Vriend van Chris
(door Hans de Bie)
Het levenseinde van de goede Chris Schröder kwam toch nog wat onverwacht, hoewel hij na zijn valpartij op het AFC-complex in september jl. lange tijd in het VU-ziekenhuis heeft gelegen en verpleegd werd.
Chris Schröder, een enorm actief bestuurslid van onze Sociëteit Olympisch Stadion. Vele jaren secretaris van deze sociëteit die bijzonder vakbekwaam de geschiedenis van de sociëteit bijhield. Daar was hij een te groot statisticus voor. Notulen samenstellen op z’n eigen manier, de ledenlijst heel regelmatig verversen en op de bestuursvergaderingen vaak recht-op-de-mens-af zijn opvattingen kenbaar maken. Meestal vergezeld van de nodige humor. Dat was de grote kwaliteit van hem. Humor over ’n ander, maar zeer zeker ook over hem zelf. Ik kende Chris al van zo’n zestig jaar geleden. De keren, dat m’n oren even suisden door ’n grap van hem, werden direct daarna weer gekieteld door een leuke toevoeging uit zijn mond. Waarna ’t gezamenlijk lachen geblazen was met een biertje voor Chris en een wijntje voor mij.
Chris was mede hierdoor in onze Sociëteit een man, die opviel. Je wist wanneer hij aanwezig was. Er kwamen goede plannen uit hem. Zoals zijn initiatief om de befaamde Erica Terpstra te overtuigen, dat zij beschermvrouwe van onze Sociëteit O.S. moest worden. De vroegere staatssecretaris voor ondermeer sport, de latere voorzitter van NOC/NSF, en de grote vriendin van onze sociëteit, pakte de eretitel met instemming en blijdschap aan. Toen ik het genoegen had om wat jaren het sociëteitsblad “Marathon” te redigeren, was Chris m’n vaste actieve medewerker, waardoor dit blad, wat feiten, jaartallen en andere statistische informatie betreft, een actueel nieuwsorgaan van onze sociëteit kon zijn. Ter vergelijking zijn wekelijkse informatiestroom bij zijn, en ook mijn favoriete voetbalclub AFC. Waar het clubblad “De Schakel” het zonder Chris zal moeten stellen.
Het verleden was in gesprekken met Chris Schröder altijd een heel interessant onderwerp. Graag vertelde hij mij hoe hij als nog klein jongetje over hekken bij het Olympisch Stadion klom en er in slaagde de controlerende kaartjesknippers bij de ingang van het Stadion om de tuin te leiden om wedstrijden van het Nederlands voetbalelftal en van voetbalclub Blauw-Wit gratis te kunnen zien. Toen zich natuurlijk nog lang niet realiserend, dat hij zoveel jaren later in datzelfde Olympisch Stadion een vaste ereplaats kreeg. Die plaats heeft Chris natuurlijk ook op Sportpark “Goed Genoeg” in de harten van heel veel clubleden. We hebben onlangs in het VU-ziekenhuis samen nog goed gelachen, toen ik hem liet weten, dat voor iedere sportliefhebber later na zijn/haar vertrek van de planeet, de mooiste ereplaats in een sportstadion de skybox is. Chris had de grap gelijk door. “Ja, je bedoelt sky als hemel. Dus een hemelplaats” zei hij. “Ja, dan heb je een prachtig uitzicht over alles”.
Voetbal (AFC) en andere sporten (Sociëteit Olympisch Stadion) hebben voor Chris Schröder altijd een heel belangrijke plaats in z’n leven ingenomen. Hebben in feite ook ’n belangrijke en troostende rol gespeeld om het verdrietige overlijden van zijn vrouw Hennie goed te kunnen verwerken. Een steun, die zeker ook ten volle gegeven werd door zijn zonen Frank en Rob, dier echtgenotes Frederieke en Inge en de vijf kleinkindeneren van Chris en Hennie. Wie weet zitten Chris en Hennie nu samen in een skybox? Zwaai maar eens naar boven bij een sportwedstrijd!